öküz ve ben

Yüreğimin üzerinde nerden gelip nereye gittiğini bilemediğim bir öküz oturuyor. Anlamı olmayan bir sıkıntı derin nefesler aldırıyor, normal normal veremeyip iç çekişlerle boşalıyor. Tanrım ne oluyor?

Neden böyle hissediyorum, hangi düşünce var bunun peşinde? Nerede kaybettim kendimi?? Neden sıkılıyorum, hayırr sıkılamam hep çok iyi hissetmeliyim..

İçimin hemşiresi ben iyileşeyim iyi hissedeyim, hep iyi hissedeyim istiyor. Ben böyle sıkkın olunca alıyor eline sazı başlıyor araştırmaya. Hani üşütürsün de yav ben durduk yere ne diye üşüttüm ki geçen şurada ceyranda kalmıştım ondan mıydı, gece üzerimi mi iyi örtmediydim bundan mıydı? niyeydi niyeydi diye anlamsızca arayıp bulmaya çalışırsın ya. Benim hemşire de öyle beyhude bir arayış içinde.. Arabanın içinde ben varım, yanımda hemşire, kocaman bir kaban var arka koltukta, yanında da bir sis bulutu bilinmeze doğru.. 

Bir keresinde bir arkadaşım bana küsüp gitmişti, ben çok kez başka başka insanlara küsüp gitmiştim. Arkadaşım bana bir hediyeyle veda etti . Bir duygu oluştu orda, bir konu hakkında tartışıyorduk, benim canımı sıkan birşey yapmıştı ve bunu dile getirdim. Bunu bir daha yapma dedim. O anda yükseldi duyguları çok yoğunlaştı, esti, çekti gitti. Elimden birşey gelmez… Hediyeyi alıp açmak dışında..

Bu zor bir konu kendimden biliyorum. Herhangi bir konuda eleştirildiğimde, yaptığım beğenilmediğinde içimde bir öfke yükselir. Sanki fikrim değil de, varlığım, özüm beğenilmemiş gibi öfkelenirim.. Beni eline alırsa yıkıp geçebilecek kadar güçlüdür bu öfke, geçmişte çok can yakmışlığı da var. 

O öfkenin arkasına baktığımda ardında hep korku gördüm. Sevilmemek korkusu.. 

Korkunun ardında kendimi sarmayıp, sevmediğim bir hal..

Bu bedensiz hal herhangi bir günde herhangi bir şeyden tetiklendiğinde (ki kolay tetiklenir) -yani Türkçesi yaptığı, söylediği değil de bizzat özü dışlanmış, yanlış bulunmuş sanarak - korku sisine bürünerek öfke denen kocaman kabanın içine dolar ve yükselmeye başlar. O dev öfke kabanı direksiyona geçer,  içinde korku sisiyle etrafta gezer, geçtiği her yeri yıkar, eser, gürler... Öfkesi yükseleni görenler koş, kaç diye çığlıklar atarken kimsenin aklına şu kabanı bir kenara alalım demek gelmez. Gelmez tabi pek heybetli, gerçekten pek korkunç. Çünkü bir gelse tanımlanamayan korku sisi dağılacak ve ortaya bir hal çıkacak.. Kendini saramak hali.. 

Peki kim çekecek bu kabanı?

İşte ben dönüp bakmadım sen dönüp bakmadın, karanlıklarda aydığınlığa çıkamadı.. Ne canlar yakıldı, ne savaşlar başladı bitmez, kimleri kimleri gebertti.. Sonu yok, belki insanlık tarihi kadar eskidir diye abartsam yeridir. İnsan dönüp bana ne oluyor ben ne hissediyorum diye bakmadığında içinde ki türlü çeşitli korkunun kuklası oluveriyor. Ben yaptım başroldeyim diye geçinirken canım bir bakıyorsun ne başrölü yan rol bile değil, bir korku ardında gizli olanın kendini mastürbasyonu gibi birşeysin.. Ağır mı oldu bu.. Kendini ifade edemeyen, duyulmayan, görülmeyenlerin gerçeklikte kendini gösterme maskesi?

Korku yüzleşemediğimiz gerçeklerin tüm yüreklerde karşılığı. İnternasyonel.

Geçen bir yazıda okudum hoşuma gitti, bize öğretilmediği için duygularımızla yüzleşmemiz, bir de hep iyi hissedersen iyi/sağlıklı olduğundan bu konuyu kimselere açamıyoruz. Farkında bile değiliz.. Belki aklımızın uçuna gelmiyor -noluyor burada? diye sormak. İçimizde bir hemşire iyi hissedelim diye dört dönmekte.. Dur ben bir Ayşeyle konuşayım,hadi Aliyi arayayım, film mi izleyeyim, kitap mı okuyayım, yok instagrame iki selfie koyayım evet evet hem en hızlısı hem en keyflisi.. Sonra instagram full of selfie :) Ben koyuyorum, insanlar beğenince de pek mutlu oluyorum. Bakıyorum kim beğenmiş kim daha beğenmemiş, beğenin anacım :) belki her selfie bir görünmeyenin maskesidir :))) 

Hep iyi hissetmemiz gerek sanıyoruz. Öyle sandığımızdan gerçekte olanla duramıyoruz… Sonra öfke. Biliyorsun gerisini..

Gerisi değil de öncesi konu.. Önceyisle kalabilmek, yani evet sıkılmak, kötü hissetmek, bütün o duyguları Mevlana'nın dediği gibi bir güzel ağırlamak, evi yıkıp boşaltsalarda yanlarında kalmak... 

MİSAFİRHANE

İnsan kısmı bir misafirhane, Her sabah yeni birisi gelir. Bir sevinç, bir bunalım, bir zalimlik, Aniden farkına varmak bir şeyin, Hepsi beklenmedik misafir. Hepsini karşılayıp eyle! Evini vahşetle süpürüp,  Bütün mobilyalarını boşaltan Bir kederler kalabalığı bile gelse. Her geleni alnının akıyla misafir et. Olur ki yeni bir zevk getirmek için  Boşalttılar evini. Karanlık düşünce, utanç ve garez, Hepsini gülerek karşıla kapıda Ve buyur et içeri. Minnettar ol her gelene Kim gelirse gelsin. Çünkü bunların her birisi Öte taraftan bir kılavuz  Olarak gönderildi.